Hakkımızda

Sade'ce Kahve'nin Efsanesi: Güneşin İki Dostu

Zamanın henüz kokusu varken, insanlar güneşi "ışık" değil "yaşam" sanarken, dünyanın kenarında iki dost yaşarmış: Soli ve Dara.

Soli, gökyüzünü izleyen bir gezginmiş; her sabah doğan güneşi selamlar, ışığın altın rengine hayran kalırmış. Dara ise toprağı dinleyen bir usta; elleriyle rüzgârı, sabrıyla suyu tanırmış.

İkisi farklıydı, ama birbirini tamamlıyordu: Biri güneşi getirir, diğeri toprağı uyandırırdı. Ve bir sabah, Güneş'in ilk ışığıyla toprak arasında garip bir koku yükselmiş — sıcak, acı, büyüleyici… İnsanlığın daha önce hiç bilmediği bir koku.

Soli, "Bu koku nedir?" diye sormuş. Dara gülümsemiş: > "Belki de toprak, güneşin kalbini kavurdu."

O anda Güneş, ikisine de seslenmiş: > "Işığımın sırrı artık sizde. > Bu kokuyu taşıyın, insanlara hatırlatın: > Uyanmak, sadece göz açmak değildir."

Ve böylece iki dost, o sihirli çekirdeği alıp ateşin kalbine bırakmış. Ateş kavurmuş, su yumuşatmış, toprak kokusunu saklamış. Ve ilk kahve doğmuş.

İnsanlar o kokuya doğru yürümüş, içtikçe konuşmuş, konuştukça yakınlaşmış. O günden sonra kahve sadece bir içecek değil, dostluğun dili olmuş.

Yüzyıllar geçmiş. Güneşin altındaki her toprakta o koku yeniden doğmuş. Ve bir sabah, iki başka dost — tıpkı Soli ve Dara gibi — ellerinde fincanlarıyla güneşe bakarken birbirine sormuş: > "Neden bu tutkuyu başkalarıyla da paylaşmıyoruz?"

O an, Sade'ce Kahve yeniden doğmuş. Her fincanda Soli'nin ışığı, Dara'nın emeği saklı kalmış. Ve Güneş bir kez daha fısıldamış: > "Her yudumda uyan, ama sade kal."

Bugün içtiğin kahve, o ilk dostluğun mirasıdır. Her yudumunda biraz güneş, biraz toprak, biraz hikâye vardır. Ve her fincanda sessiz bir davet gizlidir: "Hayatın karmaşasından sıyrıl, sade ol, ama derin ol."